یالطیف

بشير بن خزيم اسدي گويد :
زينب دختر علي را در آن روز ديدم، به خدا سوگند زن با حيايي را تا آن روز سخنورتر از او نديدم؛
گويا که کلمات را با زبان گوياي اميرالمومنين علي بن ابي طالب عليه السلام جاري مي نمود،
حضرت زينب سلام الله عليها به مردم اشاره کرد که ساکت شويد.
ناگهان نفس ها در سينه ها حبس شد و زنگ شتران از صدا افتاد.

آنگاه فرمود :
ستايش از آن خداست و درود بر پدرم محمد و خاندان پاک و نيکوکارش.
اما بعد :
اي مردم کوفه ، اي مردمان حيله گر و خيانت کار !!
گريه مي کنيد ؟؟
اشک چشمانتان خشک نشود و ناله هايتان آرام نگيرد.
همانا که کار شما مانند آن زني است که رشته ي خود را پس از محکم يافتن، يکي يکي از هم
مي گسست ، شما نيز سوگندهاي خود را در ميان خويش، وسيله ي فريب و تقلب ساخته ايد.
آيا در ميان شما جز وقاحت و رسوايي ، سينه هاي آکنده از کينه ، دو رويي و تملق، همچون زبان
پردازي کنيزکان و ذلت و حقارت در برابر دشمنان چيز ديگري نيز يافت مي شود ؟
يا همچون سبزه هايي هستيد که ريشه در فضولات حيواني داشته يا همچون جنازه ي دفن شده
اي که روي قبرش را با نقره تزيين نموده باشند ؟
چه بد توشه اي براي آخرت فرستاده ايد؛ توشه اي که همان خشم و سخط خدا است و در عذاب
جاويدان خواهيد بود.
گريه مي کنيد ؟ زار مي زنيد ؟
آري به خدا سوگند که بايد گريه کنيد، پس بسيار بگرييد و کمتر بخنديد.

صفحات: 1· 2

یالطیف

رواى گويد:عليا مكرمه ام كلثوم دختر امير مومنان على عليه السّلام در همان روز از پشت پرده
خطبه خواند در حالتى كه صدا به گريه بلند كرده بود فرمود: اى اهل كوفه ! رسوايى بر شما باد!
چه شد كه حسين عليه السّلام را خوار ساختيد و او را بكشتيد و اموالش را به غارت بدريد و آن را
متصرف شديد مانند تصرف ميراث و زنان او را اسير نموديد و ايشان را به رنج و سختى افكنديد؛
پس زيان و هلاكت بر شما باد! آيا مى دانيد چه داهيه و جنايت بزرگى مرتكب شديد و چه بارگناه بر
دوش گرفتيد و چه خونها كه ريختيد و چه حرمى را مصيبت زده نموديد و چه دخترانى را غارت
نموديد و چه اموالى را به تارج برديد، كشتيد آن مرداين را كه بعد از رسول صلى الله عليه و آله
بهترين خلق بودند و ترحم از دلهايتان كنده شده آگاه باشيد كه رستگارى براى لشكر خداى ست
و لشكر شيطان خاسر و زيانكارند انگاه اين ابيات را خواند:
((قتلتم اخى ….))؛ برادر عزيزم را بى تقصير با ازار و شكنجه كشتيد همانطور كه پرنده را با چوب و
سنگ آزار دهند و بكشند مادرتان در عزايتان واويلا گويد! زود است كه جزاى شما آتش جهنم
خواهد بود؛ اتشى كه شعله اش فرو نمى نشيند و خونهايى را ريختنيد كه خدا ريختن آنها را حرام
كرده و قرآن مجيد و رسول حميد صلى الله عليه و آله نيز به حرمت آن ناطق اند بشارت باد شما را
به آتش جهنم كه در فرداى قيامت در دوزخ سقر، به يقين و حق ، جاويدان خواهيد بود و اينك من در
مدت زندگانى خود گريانم و در تمام عمر خود بر برادرم حسين عليه السّلام اشك خواهم ريخت ، بر
آن كس گريه مى كنم كه پس از رسول صل الله عليه و اله بهترين مردم روى زمين بود پيوسته از
چشمانم اشك مانند باران بر گونه هايم جارى است كه آن را تمامى نيست .
راوى گويد: مردم همگى صداها به گريه و نوحه بلند نمودند و زنان كوفه موها پريشان و خاك
مصيبت بر سر ريختند و صورتها خراشيدند و لطمه بر روى خود زدند و فرياد و اويلا بر آوردند و مردان
كوفى نيز به گريه افتادند و ريش ها را كندند هيچ روزى به مانند آن روز در گريه و ناله نبودند.
سند : لهوف سيد بن طاووس

یالطیف

یالطیف

در طول تاریخ بشری، نقش های برجسته زنان، در بردارنده برگ های زرینی از تاریخ بوده است . همواره زنان بزرگ، نگهبان ارزش ها و آرمان های بلند بشر بوده و هستند. به یقین در مقاطع حساس و مهم تاریخی و وقایع ماندگار، این نقش ها بیش از پیش نمایان می شود، از این رو، برآن شدیم که نقش زنان در کربلا و عاشورا، این قطعه جانسوز از تاریخ بشریت را بررسی کنیم، تا گواهی برای شرافت زنان وارسته باشد.

ام البنین: الگوی مادران شهید

وی همسر امیرالمؤمنین است که پس از شهادت حضرت فاطمه به معرفی عقیل به همسری علی(ع) درآمد. زنی با شرافت، از خانواده ای دلاور بود. او نسبت به فرزندان حضرت زهرا بسیار مهربان بود. ثمره ازدواج او با علی چهار فرزند پسر به نام های عباس، جعفر، عبدالله و عثمان بود که هر چهار فرزندش روز عاشورا در رکاب سیدالشهداء به شهادت رسیدند.

«ام البنین » پس از شهادت فرزندانش همه روزه به بقیع می رفت و بچه های عباس را نیز به همراه می برد و به یاد فرزندان شهیدش مرثیه و نوحه می خواند. زنان مدینه نیز با نوحه سوزناک او جمع می شدند و می گریستند. اشعاری هم درباره عباس سروده بود.

ایشان به زنان دیگر می فرمودند: مرا دیگر ام البنین نخوانید. مرا به یاد شیران شکست ناپذیر می اندازید.

من فرزندانی داشتم که به اعتبار آنان صدا می شدم اما امروز از پسرانم خبری نیست.»

ام وهب: الگوهای همسران شهید

«ام وهب » همسر «عبدالله بن عمیر کلبی » از طائفه «بنی علیم » بود. چون شوهرش تصمیم گرفت از کوفه به یاری امام حسین بیرون آید، ام وهب نیز اصرار کرد تا او را هم با خود ببرد. شبانه به یاران امام در کربلا پیوستند.

صفحات: 1· 2

یالطیف

کاروان خاطرات، بازگشته است از جایی که چهل روز گذشته است از ماتم‏های سرخ، از عطش‏های پرپر شده. این آتشیادها، چهل روز چون اسبان تاخته ‏اند بر پیکر صبر آنان. بازماندگانِ حادثه تیغ و تاول، رسیده‏ اند به نقطه‏ ای از آغاز؛ به نگاه‏های در خون شناور، به گلوهای بریده شده در دلِ تشنگیِ دشت. کاروانِ اربعین، با خطبه‏ های گریه، از شام رسوا برگشته است و تصاویر جراحت، در سوزنده‏ترین بیان قاب می‏شود و در سوزنده ‏ترین بیابان. بغل بغل شعله ریخته می‏شود در صحرا.دوبیتی‏ های پرلهیب، سطح مصیبت ‏زده دشت را گلگون‏تر می‏کند. اکنون چهل روز از آن سیل عطش، سپری شده است. قافله ‏ای زخم خورده، وارد سرزمین چهلمین روز می‏شود.

اینان اربعین را با خود آورده ‏اند؛ با نقل خاطرات قطعه قطعه شده. دنیای ادب نیز گل و ستاره آورده است که به پای سربلندی‏شان بریزد.

سلام بر استواری غیرقابل ترسیم شما ! سلام بر آن گام‏های شکیباتان که جاده‏های دراز شام را خسته کرد!

هر سال، چشمان غمبار اربعین که می ‏آید، اطراف ما پر می‏شود از هیئت‏های مذهبی التماس و دسته دسته گل‏های اشک.

هر سال اربعین، از لا به ‏لای واژه‏ های مذاب مداحان، دل‏های آسمانی شما دیده می‏شود و علم‏ های ما از هوش می‏روند.

لباس‏ های مشکی تقویم، بوی قتلگاه می‏گیرند.

اربعین! به یاد روشنیِ شما شمع‏گونه می‏سوزیم و گریه سر می‏دهیم برای فاصله‏ های خود و زجرهای شما.

خوشا زندگی در این گریستن و مردن‏های پیاپی!

خوشا گریستن برای داغ‏های زینب علیهاالسلام ، برای مصیبت‏های سجاد علیه‏السلام ، برای بی‏تابی بچه ‏های آسمان!

سلام بر اربعین که عاشورایی دیگر از گریه را برای ما به راه می‏ اندازد!

من برای گریستن، به آغوشت محتاجم