یالطیف

یا لطیف

عاشورا، فریاد بلند مقاومت در برابر تحرف اسلام است.

عاشورا؛ فریاد علیه بی تفاوتی و بی طرفی در برابر جنگ های حق و باطل در سراسر تاریخ است.

عاشورا آوای اعتراض سیدالشهدا به نشستن ناصالحان بر کرسی حکومت اسلامی است.

چرا که حسین بن علی(علیه السلام) برای اصلاح امت جدش قیام نمود و طبق فرموده اش هدف، کسب متاع دنیا نبود؛ بلکه هدف خویش را فقط احیای ارزش هایی می دانستند که پیامبر(صلی الله علیه و آله) سال ها برایش زحمت کشیده بود و در این راه سختی های بسیاری را تحمل نموده بود تا جامعه جاهلی عرب را که افتخارات خویش را تنها در امتیازات طبقاتی می دانست و پای بند به خرافاتی چون شومی عطسه، فسادهای اخلاقی چون زنا، جنگ، قتل و غارت، زنده به گور کردن دختران و… حیاتی دوباره بخشید.

و حالا پس از گذشت پنجاه سال از رحلت نبی گرامی اسلام و غصب ولایت از طرف کارگردانان سقیفه و انداختن جدایی بین قرآن و اهل بیت، خواص طرفدار دنیا، آن ارزش ها و فضایل را تحریف کرده بودند.

همان خواصی که در میانشان حافظ و قاری قرآن بود. کسانی که پدرانشان در رکاب پیامبر(صلی الله علیه و آله) و حضرت علی(علیه السلام)در دفاع از همین ارزش های والا شمشیر زده بودند. همان هایی که روزی همبازی آن امام همام بودند.

سرشناسان قبایل کوفی که نامه ها به حضرت نوشتند و برای بیعت، ایشان را به کوفه دعوت نمودند؛ اما درهم های عبیدالله چنان مجذوبشان کرد که دین و دنیا را معاوضه کردند.

عده ای که از نظر تعداد اندکند به دلیل جایگاه و موقعیت ویژه ای که در جامعه دارند، بر رفتار و ارزش های دیگران که اکثریت اند؛ تاثیر می گذارند؛ خواص هستند و عوام کسانی هستند که مرعوب جو و معمولاً پیروند و به بالادستی ها نگاه می کنند و همین خواص نقش کلیدی را در جامعه ایفا می کنند.

مقام معظم رهبری در این زمینه می فرمایند: «حرکت خواص، به دنبال خود، حرکت عوام را می آورد. یک وقت یک حرکت به جا تاریخ را نجات می دهد و گاهی یک حرکت نا به جا که ناشی از ترس و ضعف و دنیا طلبی و حرص برای زنده ماندن است، تاریخ را در ورطه گمراهی می غلطاند. اگر خواص در هنگام خودش، کاری را که لازم است، تشخیص دادند و عمل کردند، تاریخ نجات پیدا می کند و حسین بن علی(علیه السلام) ها به کربلا کشانده نمی شوند».

یا لطیف

گرچه در کارنامه حيات اجتماعي بشر، حماسه‏ هاي بسيار بزرگي در طول تاريخ به ثبت رسيده است، اما به اعتراف بسياري از صاحب‏نظران، هيچ يک از رخدادهاي تاريخي قابل مقايسه با حماسه عاشوراي امام حسين ‏عليه السلام نيست. در تمام حرکت‏هاي بزرگ اصلاح‏طلبانه و انقلاب‏هاي رهايي‏بخش حساس‏ترين مسئوليت‏ها بر عهده نيروهاي توانمند جوان قرار داده مي‏شود. در نهضت عاشورا نيز مهمترين و سرنوشت‏سازترين نقش‏ها را نيروهاي جوان عهده دار بودند که طي آن هفتاد و دو تن از بهترين مردان شهيد شدند.

امام رضا ( عليه‌السلام) به «ريان ابن شبيب‏» فرمود: «اي پسر شبيب! هجده نفر از ما بني‏هاشم در کربلا شهيد شدند که در روي زمين نظير نداشتند. اين هجده نفر به استثناي فرمانده لايق و پيشواي عالي‏قدر خود امام حسين (عليه‌السلام) که پنجاه وهفت‏ساله بود، همه جوان بودند؛ جوانان سي و پنج‏ساله و کمتر تا نوجوانان دوازده ساله و ده ساله! ساير جانبازان کربلا نيز اکثرا نسل جوان بودند. در حقيقت مي‏توان گفت اکثريت فداکاران قهرمان کربلا را جوانان تشکيل مي‏دادند».[1]

به گفته منابع، برخي از آنان سخت و برخي ديگر عادي مي‌جنگيدند و گروهي همانند عبدالله بن حسن (عليه‌السلام) با سپر كردن دست، به دفاع از امام مي‌پرداختند؛ آنان همچنان كه آگاهانه و بدون اكراه به كاروان امام پيوسته بودند، با شور و شوق و عشق و ايمان و اخلاص پا به عرصه نبرد مي‌گذاشتند.

آن‌ها علاوه بر ايفاي نقش رزمي، در زمينه فرهنگي نيز فعال بودند و آن را مقدم بر نبرد دانسته، ابتدا به مقابله با تهاجم فرهنگي دشمن و سپس در قالب رجزها و اشعار به معرفي امام (عليه‌السلام) و زدودن غبار جهل و ناداني كوفيان پرداختند.

صفحات: 1· 2