یا لطیف

عاشورا، فریاد بلند مقاومت در برابر تحرف اسلام است.

عاشورا؛ فریاد علیه بی تفاوتی و بی طرفی در برابر جنگ های حق و باطل در سراسر تاریخ است.

عاشورا آوای اعتراض سیدالشهدا به نشستن ناصالحان بر کرسی حکومت اسلامی است.

چرا که حسین بن علی(علیه السلام) برای اصلاح امت جدش قیام نمود و طبق فرموده اش هدف، کسب متاع دنیا نبود؛ بلکه هدف خویش را فقط احیای ارزش هایی می دانستند که پیامبر(صلی الله علیه و آله) سال ها برایش زحمت کشیده بود و در این راه سختی های بسیاری را تحمل نموده بود تا جامعه جاهلی عرب را که افتخارات خویش را تنها در امتیازات طبقاتی می دانست و پای بند به خرافاتی چون شومی عطسه، فسادهای اخلاقی چون زنا، جنگ، قتل و غارت، زنده به گور کردن دختران و… حیاتی دوباره بخشید.

و حالا پس از گذشت پنجاه سال از رحلت نبی گرامی اسلام و غصب ولایت از طرف کارگردانان سقیفه و انداختن جدایی بین قرآن و اهل بیت، خواص طرفدار دنیا، آن ارزش ها و فضایل را تحریف کرده بودند.

همان خواصی که در میانشان حافظ و قاری قرآن بود. کسانی که پدرانشان در رکاب پیامبر(صلی الله علیه و آله) و حضرت علی(علیه السلام)در دفاع از همین ارزش های والا شمشیر زده بودند. همان هایی که روزی همبازی آن امام همام بودند.

سرشناسان قبایل کوفی که نامه ها به حضرت نوشتند و برای بیعت، ایشان را به کوفه دعوت نمودند؛ اما درهم های عبیدالله چنان مجذوبشان کرد که دین و دنیا را معاوضه کردند.

عده ای که از نظر تعداد اندکند به دلیل جایگاه و موقعیت ویژه ای که در جامعه دارند، بر رفتار و ارزش های دیگران که اکثریت اند؛ تاثیر می گذارند؛ خواص هستند و عوام کسانی هستند که مرعوب جو و معمولاً پیروند و به بالادستی ها نگاه می کنند و همین خواص نقش کلیدی را در جامعه ایفا می کنند.

مقام معظم رهبری در این زمینه می فرمایند: «حرکت خواص، به دنبال خود، حرکت عوام را می آورد. یک وقت یک حرکت به جا تاریخ را نجات می دهد و گاهی یک حرکت نا به جا که ناشی از ترس و ضعف و دنیا طلبی و حرص برای زنده ماندن است، تاریخ را در ورطه گمراهی می غلطاند. اگر خواص در هنگام خودش، کاری را که لازم است، تشخیص دادند و عمل کردند، تاریخ نجات پیدا می کند و حسین بن علی(علیه السلام) ها به کربلا کشانده نمی شوند».